Flatiron w momencie swojego powstania – 1902 r. – był jednym z najwyższych budynków w Nowym Jorku. Niewiele budynków przekraczało liczbę dwudziestu pięter, a Flatiron ma ich dwadzieścia dwa.
Swoją obecną nazwę budynek zawdzięcza kształtowi, który przypomina żelazko, choć początkowo nazywał się „Fuller Building”. To jeden z najbardziej charakterystycznych drapaczy chmur na świecie i jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli Nowego Jorku.
Wieżowiec Flatiron zajmuje trójkątną działkę u zbiegu ulic Broadway, Ulicy 23 i Piątej Alei. Został zaprojektowany przez Daniela Burnhama, architekta z Chicago i stanowi uosobienie „szkoły z Chicago”: poprzez wyraźny podział na bazę, trzon i głowicę jak w greckich kolumnach. Poza charakterystycznym wyglądem wyróżnia go fakt, że był jednym z pierwszych budynków ze stalowym szkieletem.
Jako ikona Nowego Jorku, Flatiron jest jednym z miejsc chętnie odwiedzanych przez turystów oraz jednym z najczęściej fotografowanych budynków świata.
