Londyński Shard ze swoją wysokością 309,6 m (1016 stóp) jest najwyższym budynkiem w Unii Europejskiej, czwartym najwyższym budynkiem w Europie i 87. najwyższym budynkiem na świecie, a przy tym drugą najwyższą wolnostojącą strukturą na terytorium Wielkiej Brytanii.
W budynku z 72. kondygnacjami naziemnymi, poszczególna piętra zostały przeznaczone na biura, gastronomie, hotel, mieszkania i, od 65. piętra, na taras widokowy. Konstrukcja tego drapacza chmur została rozpoczęta w 2009 r., zakończona w marcu 2012, a inauguracja nastąpiła w lipcu tego samego roku. Otwarcia dokonał premier Kataru, a na uroczystości był obecny również Andrew, książę Yorku. Właścicielami budynku są Katar (95%) i Sellar Property Group (5%).
Twórcą projektu budynku jest włoski architekt Renzo Piano, który z niechęcią odnosi się do „tradycyjnych” form wysokich budynków. Zainspirowany m. in. londyńskimi iglicami uwiecznionymi na płótnach osiemnastowiecznego weneckiego malarza Canaletta i masztami statków, Piano stworzył projekt budynku przypominającego szklaną iglicę wynurzającą się z Tamizy. Brytyjska organizacja English Heritage skrytykowała pomysł Piano, twierdząc, że budynek będzie jak „odłamek szkła w sercu historycznego Londynu” – stąd też wzięła się jego nazwa, ponieważ odłamek to po angielsku shard. Nazwa pasuje idealnie nie tylko do jego formy, ale również ilości szkła, które na niego zużyto: 11 tysięcy szklanych paneli. Porównywalną powierzchnię ma np. osiem boisk piłkarskich.
Ciekawostką jest, że do produkcji ciepła i elektryczności, w celu zapewniania oszczędności, budynek wykorzystuje kogenerację opartą na gazie ziemnym, a woda jest ogrzewana odzyskanym ciepłem.
